رقابت تکنولوژیک بین ایالات متحده و چین روایتی تعیین کننده از زمان ما است. این رقابت، بسیار بیشتر از یک رقابت صرف بر سر تسلط تکنولوژیک، شامل تغییر قدرت اقتصادی، الزامات امنیت ملی و قدرت نرم است که نظم نوین جهانی را شکل خواهد داد.
بشریت شاهد سه انقلاب صنعتی بوده است که هر یک خود را به عنوان مرکز اقتصادی عصر خود قرار داده اند. پایان انقلاب سوم در حال کاشتن بذر موج جدیدی است. ملتی که به عنوان مرکز این انقلاب فناوری آینده ظهور می کند، به هسته اقتصادی عصر جدید تبدیل خواهد شد. رشد سریع چین در قدرت علمی و فناوری به عنوان تهدیدی برای تسلط ایالات متحده در انقلاب جدید فناوری تلقی می شود.
در برابر این پس‌زمینه، سطح فزاینده‌ای از ناسیونالیسم فنی وجود دارد که به موجب آن کشورها توسعه و حفاظت از قابلیت‌های فناوری داخلی را بر ملاحظات صرفاً اقتصادی اولویت می‌دهند. این تمرکز به مسابقه تسلیحاتی از سیاست صنعتی و حاکمیت تکنولوژی گسترش می یابد.
ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت تکنولوژیکی و تغییر شکل قوی موقعیت بین المللی آن، نگرانی هایی را در مورد تهدید بالقوه چین برای نظم جهانی کنونی ایجاد کرده است. از منظر واشنگتن، پیشرفت های تکنولوژیکی چین نه تنها یک رقیب استراتژیک را تقویت می کند، بلکه توانایی های نظامی آن را برای تهدید امنیت ملی ایالات متحده تقویت می کند.
بر این اساس، ایالات متحده محدودیت‌های فناوری و کنترل‌های صادراتی را در حوزه‌های منتخب مانند نیمه‌هادی‌های پیشرفته اعمال کرده و سیاست‌هایی را برای حفاظت از قابلیت‌های تولید داخلی خود ارائه کرده است. این سیاست‌ها به‌عنوان تدابیری در برابر رشد فناوری چین در نظر گرفته می‌شوند. اما چین این اقدامات را تلاش هایی برای جلوگیری از توسعه خود می داند و اقدامات تلافی جویانه مانند کنترل صادرات فلزات حیاتی و فناوری جداسازی خاک های کمیاب را آغاز کرده است.
تفاوت در رویکرد به رقابت فناوری ایالات متحده و چین، رابطه قبلا همزیستی آنها را به یک کشمکش بین نژادهای تکنو-ملی گرا تبدیل کرده است. این نه تنها زنجیره تامین را منزوی می کند، بلکه فناوری را نیز منزوی می کند. خطر در عدم تمایل ایالات متحده برای پیشی گرفتن از چین نهفته است، همانطور که چین بعید است بلندپروازی های رشد خود را کنار بگذارد. رقابت تکنولوژیک آمریکا و چین به طرز باورنکردنی بالاست و پتانسیل تغییر شکل چشم‌انداز ژئوپلیتیک بزرگ‌تر را دارد.
برای کاستن از نقص‌های ملی‌گرایی فنی و جلوگیری از جداسازی فناوری، به سیاست‌های دقیق‌تری نیاز است. مبارزه با فناوری مناسب ضروری است، زیرا فناوری های مختلف کاربردها و پیامدهای ژئوپلیتیک متفاوتی دارند.
پیمایش در میدان نبرد فن‌آوری نیازمند استراتژی‌هایی است که برای حوزه‌های مختلف فناوری طراحی شده‌اند. حفاظت از فناوری هایی که می توانند مزیت استراتژیک یا نظامی دشمن را افزایش دهند بسیار مهم است. یافتن زمینه های مکمل و همکاری، به ویژه در رسیدگی به چالش های جهانی، به همان اندازه مهم است. تصمیمات استراتژیک اتخاذ شده توسط هر کشور امروز نه تنها مسیر روابط ایالات متحده و چین را شکل می دهد، بلکه عمیقاً رویکرد جامعه بین المللی به فناوری، امنیت و دیپلماسی در دهه های آینده را تحت تأثیر قرار می دهد.
فناوری های همه منظوره مانند نیمه هادی ها و هوش مصنوعی به دلیل پیامدهای نظامی و امنیتی بالقوه و همچنین پیامدهای گاه غیرقابل پیش بینی آن ها به سیاست های حفاظتی بیشتری نیاز دارند. با این حال، در زمینه‌های حیاتی برای توسعه پایدار – از جمله انرژی‌های تجدیدپذیر، سلامت عمومی و تحقیقات علمی پایه – همکاری جهانی باید بر رقابت در اولویت قرار گیرد.
تدوین سیاست باید بر اساس ارزیابی جامع ماهیت توسعه فناوری و مزیت رقابتی پایدار ناشی از فناوری های نوآورانه باشد. برای شناسایی مزیت های رقابتی فعلی و آتی، از ابزارهای ارزیابی فناوری به خوبی تثبیت شده استفاده کنید.
جدایی فناوری بین ایالات متحده و چین اجتناب ناپذیر نیست و نباید باشد. تحولات سریع فناوری بر اهمیت همکاری بین‌المللی در رسیدگی به چالش‌های جهانی که هر دو کشور دارای منافع مشترک هستند، تأکید می‌کند. هر دو کشور باید سیاست های داخلی خود را حفظ کنند که از منافع ملی اصلی آنها محافظت کند و در همکاری انعطاف پذیری نشان دهد.
این امر مستلزم تغییر از محدودیت ها به قابلیت ها، بهره گیری از مزیت های رقابتی در توسعه و استفاده از فناوری است. این مزایا شامل هم افزایی بین صنعت و علم، توسعه زیرساخت‌های فناوری در دسترس در کشورهای کوچک، و اشتراک‌گذاری اطلاعات و تجمیع نیروی کار ماهر و متنوع است. حکمرانی مؤثر برای تبدیل ایده ها به نوآوری ضروری است. سرمایه گذاری در این حوزه ها مزایای بیشتری نسبت به تحریم ها و تعرفه های تنبیهی به همراه خواهد داشت.
استرالیا به دلیل ارتباطات مهمی که با ایالات متحده و چین دارد، در یک چهارراه استراتژیک قرار دارد. این پیشنهاد که استرالیا باید به مشارکت خود در ائتلاف‌های بین‌المللی دموکراسی‌ها به عنوان پاسخی به رشد فناوری چین تکیه کند، ممکن است بیش از حد ساده و غیرعملی باشد.
واقعیت این است که استرالیا روابط علمی نزدیک با ایالات متحده و چین دارد. اگر رقابت تکنولوژیک آمریکا و چین به سمت جداسازی فناوری پیش برود، استرالیا به عنوان متحد ایالات متحده ممکن است برای کاهش تعامل خود با چین تحت فشار قرار گیرد. چنین وضعیتی می تواند بر پیشرفت تحقیق و توسعه در استرالیا تأثیر منفی بگذارد.
استرالیا برای حفاظت از امنیت ملی و منافع اقتصادی خود باید یک استراتژی دیپلماتیک منعطف و محتاطانه اتخاذ کند، یک سیاست صنعتی مستقل را دنبال کند و فعالانه در چارچوب های چندجانبه مشارکت کند. ابتکارات همچنین ممکن است شامل سازماندهی انجمن‌هایی برای تعیین فناوری‌ها برای نیازهای حفاظتی و شناسایی زمینه‌های مکمل و همکاری باشد.
استرالیا به دلیل موقعیت خود به عنوان یک کشور شخص ثالث معتبر، به طور منحصر به فردی برای رهبری چنین تلاش هایی قرار دارد. این رویکرد باید مبتنی بر اصولی باشد که با ارزیابی شفاف از منافع ملی استرالیا، ارزش‌ها، موقعیت رقابتی و ماهیت میدان نبرد تکنولوژیکی هدایت می‌شوند.
مارینا یو ژانگ، دانشیار موسسه روابط استرالیا و چین، دانشگاه فناوری سیدنی است.
مارک داجسون استاد بازنشسته در دانشگاه کوئینزلند و مبتکر مسکن در دانشگاه آکسفورد است.
دیوید گان، استاد نوآوری و کارآفرینی، مدرسه بازرگانی ساد، دانشگاه آکسفورد و رئیس راه حل های همجوشی صنعتی انگلستان است.