کودکان و نوجوانان به اندازه کافی فعالیت بدنی ندارند – یک مطالعه جدید مانند یک هشدار بهداشتی به نظر می رسد

تارو مانگا، دانشگاه بریتیش کلمبیای شمالی; چالشیسا ابدیتا، دانشگاه ولونگونگ; سپیده تلادی، دانشگاه بوتسواناروونا نایدو، دانشگاه کوازولو-ناتال

عدم تحرک بدنی چهارمین علت مرگ و میر در سراسر جهان است. همچنین با بیماری مزمن و ناتوانی همراه است. تحقیقات اخیر تخمین می‌زند که اگر مردم فعالیت بدنی بیشتری نداشته باشند، جهان تا سال 2030 شاهد نزدیک به نیم میلیارد مورد جدید بیماری‌های مزمن بزرگ خواهد بود. فعالیت بدنی منظم به پیشگیری و مدیریت بسیاری از بیماری های مزمن کمک می کند. روش‌های رایج فعالیت بدنی شامل پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و ورزش است.

سازمان جهانی بهداشت توصیه می کند که کودکان و نوجوانان (سنین 5 تا 17 سال) حداقل روزانه 60 دقیقه فعالیت بدنی با شدت متوسط ​​تا شدید داشته باشند. این باید شامل فعالیت‌های هوازی شدید و همچنین فعالیت‌هایی باشد که عضلات و استخوان‌ها را تقویت می‌کنند، حداقل سه روز در هفته. همچنین توصیه می شود که کودکان بیش از دو ساعت در روز را صرف تماشای اوقات فراغت صفحه نمایش نکنند. هدف این توصیه ها بهبود سلامت جسمی و روانی کودکان و همچنین نتایج شناختی است.

قبل از همه‌گیری COVID-19، فعالیت بدنی در بین کودکان و نوجوانان کمتر از حد توصیه شده بود. در سال 2016، 81 درصد از نوجوانان در سراسر جهان بین سنین 11 تا 17 سال از نظر جسمی غیرفعال در نظر گرفته شدند. دختران نسبت به پسران تحرک کمتری داشتند.

همه‌گیری اوضاع را بدتر کرده است. کم تحرکی در کودکان و نوجوانان به یک اولویت بهداشت عمومی جهانی تبدیل شده است. اکنون در برنامه های اقدام جهانی گنجانده شده است.

به عنوان مثال، با استفاده از سال 2016 به عنوان پایه، سازمان بهداشت جهانی از طریق برنامه اقدام جهانی خود در زمینه فعالیت بدنی، هدف خود را کاهش 15 درصدی شیوع کم تحرکی در بین نوجوانان تا سال 2030 قرار داد. این فراخوان برای اقدام برای سایر سازمان های بین المللی نیز جذاب بود. و دولت ها برای کمک به پیگیری پیشرفت در ترویج فعالیت بدنی در بین کودکان و نوجوانان.

در پاسخ به این بحران جهانی عدم فعالیت بدنی، فراخوان بین‌المللی برای اقدام و نیاز به جمع‌آوری سیستماتیک داده‌های قابل مقایسه، اتحاد جهانی برای کودکان فعال و سالم اخیراً مطالعه‌ای بزرگ منتشر کرده است که برای اولین بار ارزیابی جامعی از فعالیت بدنی در بین کودکان ارائه می‌کند. و نوجوانان این مطالعه در اکتبر 2022 منتشر شد و شامل داده‌های جمع‌آوری‌شده قبل و در طول همه‌گیری COVID-19 بود. ما جزو 682 متخصصی بودیم که 10 شاخص رایج فعالیت بدنی کودکان و نوجوانان را در سراسر جهان ارزیابی کردیم.

مطالعه ما نشان می دهد که فعالیت بدنی در بین کودکان و نوجوانان بهبود نیافته است. حدود یک سوم از کودکان و نوجوانان در سطح جهان از نظر بدنی به اندازه کافی فعال بودند، در حالی که بیش از یک سوم از توصیه‌های مربوط به زمان تماشای صفحه نمایش برای سلامتی و رفاه بهتر را رعایت کردند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که بخش قابل‌توجهی از کودکان و نوجوانانی که دستورالعمل‌های فعالیت بدنی توصیه‌شده را رعایت نمی‌کنند، در معرض افزایش خطر پیامدهای نامطلوب و همچنین ابتلا به بیماری‌های مزمن مرتبط در سنین بسیار پایین هستند.

تاثیر کووید

اکثر متخصصان در مطالعه ما موافق هستند که بحران عدم تحرک فیزیکی در کودکان یک چالش مداوم بهداشت عمومی است و به نظر می رسد همه گیری COVID-19 آن را بدتر کرده است. بیش از 90 درصد از کارشناسان گزارش دادند که کووید-19 بر رفتار بی تحرک، ورزش سازمان یافته و فعالیت بدنی کودکان تأثیر منفی داشته است. نتایج ما توسط چندین مطالعه پشتیبانی می شود.

قرنطینه های اعمال شده در اوج همه گیری کووید-19 مدارس و پارک ها را بسته و سطح فعالیت بدنی کودکان را با مشکل مواجه می کند. تحقیقات نشان می دهد که فعالیت بدنی متوسط ​​تا شدید کودکان در طول همه گیری 17 دقیقه در روز کاهش می یابد. این نشان دهنده کاهش حدود یک سوم از فعالیت توصیه شده روزانه است. مطالعه جهانی دیگری که به نمایندگی از 187 کشور انجام شده است نشان می‌دهد که پس از 30 روز محدودیت‌های مرتبط با کووید-19، تعداد گام‌های روزانه افراد به میزان 27.3 درصد کاهش یافته است.

مطالعه ما

چهار کشور آفریقایی در مطالعه ما شرکت کردند: بوتسوانا، اتیوپی، آفریقای جنوبی و زیمبابوه.

نمرات از بالاترین نمره تا A+ (اکثریت بزرگ، 94٪ -100٪ از کودکان و نوجوانان به سطوح توصیه شده دست یافتند) تا پایین ترین نمره تا F (کمتر از 20٪ سطوح توصیه شده را کسب کردند).

کودکان و نوجوانان چهار کشور آفریقایی نسبت به کودکان سایر نقاط جهان از نظر بدنی کمی فعال تر بودند. آنها نمره C- (47% -53% رعایت توصیه‌ها) را برای فعالیت بدنی کلی در مقایسه با D (27% -33% رعایت توصیه‌ها) برای سایر نقاط جهان کسب کردند. در مقایسه، کودکان و نوجوانان کشورهای آفریقایی بیشتر از وسایل حمل‌ونقل فعال استفاده می‌کردند (B-؛ 60%-66%)، کم تحرک بودند (C-؛ 40%-46%) و آمادگی جسمانی بیشتری داشتند (C+؛ 54%-59%). به سایر نقاط جهان (C-، D+ و C-) به ترتیب.

یک داستان موفقیت مهم از این مقایسه جهانی نمرات این است که با وجود کمبود زیرساخت، میانگین نمرات رفتارهای فردی عموماً در کشورهای آفریقایی بهتر بود. این ممکن است نشان دهنده ضرورت باشد، نه انتخاب. به عنوان مثال، ممکن است کودکان به دلیل نبود وسیله نقلیه مقرون به صرفه مجبور شوند پیاده به مدرسه بروند. با این حال، این نشان می دهد که حتی زمانی که منابع محدود هستند، هنوز هم می توان سبک زندگی سالم را ترویج کرد.

عواملی مانند داشتن خانواده و دوستان حمایت کننده، جوامع ایمن تر، محیط های مثبت مدرسه و منابع کافی اغلب با بهبود مشارکت در فعالیت بدنی مرتبط هستند. میانگین نمرات این منابع تأثیرگذار به طور کلی در چهار کشور آفریقایی در مقایسه با سایر نقاط جهان کمتر بود. این یافته‌ها چالش‌های مربوط به ایمنی جامعه و کمبود کلی زیرساخت و بودجه برای حمایت از رفتارهای سالم برای کودکان و نوجوانان در کشورهای آفریقایی را برجسته می‌کند.

به طور کلی، داده های کافی برای طبقه بندی دقیق همه شاخص ها در کشورهای آفریقایی وجود نداشت. بوتسوانا تنها کشوری بود که توانستیم به هر یک از ده شاخص رایج امتیاز بدهیم. سه کشور دیگر حداقل یک نمره ناقص دریافت کردند. فقدان اطلاعات معرف یک مشکل رایج و تکراری در بسیاری از کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​است. این همچنین به این معنی است که یافته های ما باید با احتیاط تفسیر شوند. برای مثال، نمی‌توانیم با قطعیت بگوییم که این نتایج نشان‌دهنده همه کودکان و نوجوانان این چهار کشور یا کل منطقه است.

راه رو به جلو

در بسیاری از مناطق آفریقا، گسترش بیماری های عفونی و سایر بیماری ها نیازمند توجه و منابع قابل توجیه است. این نیازها ممکن است بیشتر از پیام‌های مربوط به عدم فعالیت بدنی باشد، که تأثیر منفی آن ممکن است خاموش باشد اما همچنان برای سلامت جمعیت مضر است.

ما باید به حمایت از سیاست‌ها و شیوه‌های مبتنی بر بافت آفریقا ادامه دهیم و فرصت‌های برابر را برای مشارکت کودکان در فعالیت‌های بدنی ارتقا دهیم. این می تواند شامل تعطیلات فعال در مدارس و برنامه های فوق برنامه باشد. کشورها باید دسترسی به فضاهای عمومی امن و رایگان، فضاهای سبز، زمین های بازی و امکانات ورزشی را تضمین کنند.

در نهایت، محققان و کارکنان بهداشت عمومی باید پیشرفت در جهت دستیابی به اهداف WHO را دنبال کنند.

تارو مانیانگا، استادیار – فیزیوتراپی، دانشگاه بریتیش کلمبیای شمالی; چالشیسا عبدیتا، کاندیدای دکتری، دانشگاه ولونگونگدان تلادی، مدرس ارشد فیزیولوژی ورزش، دانشگاه بوتسواناروونا نایدو، دانشیار علوم ورزشی، دانشگاه کوازولو-ناتال

این مقاله از The Conversation تحت مجوز Creative Commons بازنشر شده است. مقاله اصلی را بخوانید.

مربوط به