مسئولیت پذیری سنگ بنای حفظ روابط سالم است.
فقدان این می تواند به ویژه در زمینه زیمبابوه، جایی که امنیت اجتماعی و شخصی ارزش زیادی دارد، خسته کننده و مشکل ساز باشد.
مسئولیت پذیری فقط این نیست که بپذیرید اشتباه می کنید، بلکه به معنای قابل اعتماد بودن، صادق بودن و وفادار ماندن به قولتان است.
1
سرزنش دیگران: به جای اعتراف به اشتباهات خود، سریع دیگران را مقصر می‌دانند و بهانه‌هایی مانند «من کار اشتباهی انجام ندادم» می‌آورند. این نشان دهنده امتناع آنها از تفکر در مورد اعمال خود است.
2
اجتناب از مسئولیت: چه در محل کار، چه در خانه و چه در محافل اجتماعی، آنها از انجام وظایف و تعهدات شانه خالی می کنند و دیگران را وادار می کنند که تکه ها را بردارند. آیا تا به حال عبارت «حزوینی ننی» (مشکل من نیست) را شنیده اید؟ این یک بهانه رایج است.
3
دادن وعده های توخالی: آنها اغلب بیش از حد وعده می دهند و کمتر ارائه می دهند و مردم را ناامید می کنند. این می تواند در یک محیط حرفه ای که در آن کار تیمی و قابلیت اطمینان از اهمیت بالایی برخوردار است، خسته کننده باشد. به این فکر کنید که چند بار کسی گفته است “دو دقیقه” یا “Ndakutosvika” (من تقریباً آنجا هستم) در حالی که از آن دور است یا قصد ندارد به قول خود عمل کند.
4
حالت دفاعیآنها به جای پذیرش بازخورد، حالت تدافعی می گیرند و انتقاد سازنده را به یک حمله شخصی تبدیل می کنند. این ذهنیت کلاسیک “Ndakaudzwa kuti” است (به من گفته شده است)، جایی که آنها نکات معتبر را به عنوان شنیده ها یا سوگیری رد می کنند.
چرا این مهم است؟
در بسیاری از نقاط زیمبابوه، مردم به فضاهای مشترک تکیه می کنند و مسئولیت پذیری را در اولویت قرار می دهند. ناتوانی در انجام مسئولیت ها به معنای کار بیشتر برای همه است.
مربوط به
به 789 مشترک دیگر بپیوندید