چه زمانی یک بیماری به یک تهدید جهانی تبدیل می شود؟ در اینجا پاسخ است

سی. راینا مک اینتایر، دانشگاه نیو ساوت ولز سیدنی اوبیجیوفور آگینام، دانشگاه سازمان ملل متحد

هنگامی که شیوع بیماری در جهان رخ می دهد – مانند mpox – این به سازمان بهداشت جهانی (WHO) بستگی دارد که به چه نوع وزنی برای آن بیماری بدهد، از جمله اینکه آیا این یک وضعیت اضطراری بهداشت عمومی با نگرانی بین المللی است یا خیر.

تلاش های جهانی برای مدیریت اپیدمی ها از زمان مرگ سیاه در اروپا در قرن چهاردهم ثبت شده است. از آن زمان، قوانین برای همگام شدن با ظهور بیماری‌های جدید و همچنین پیچیدگی‌های روزافزون دنیایی که به‌طور فزاینده‌ای به هم مرتبط هستند، توسعه و اصلاح شده‌اند.

بیماری های زیادی وجود دارد که می تواند تعداد زیادی از افراد را تحت تاثیر قرار دهد. اما همه بیماری ها اورژانس بهداشت عمومی نیستند.

جدی بودن اپیدمی به عوامل مختلفی بستگی دارد.

این عوامل عبارتند از: درجه عفونت و احتمال گسترش سریع، شدت عفونت، میزان مرگ و میر (چه تعداد از افراد آلوده می میرند)، در دسترس بودن واکسن یا درمان (اگر در دسترس نباشد خطرناک تر است)، تاثیر بر سفر و تجارت و زمینه اجتماعی و اقتصادی.

چه چیزی او را هیجان زده می کند؟

اعلامیه سازمان بهداشت جهانی مبنی بر “وضعیت اضطراری بهداشت عمومی با نگرانی بین المللی” تعدادی از مسائل را مطرح می کند.

اولاً، این نشان دهنده تعهد به تأمین منابع بین المللی لازم برای پاسخ است.

دلیل دوم این است که این قانون اجازه اعمال سایر مقررات مقررات بین المللی بهداشت را می دهد. این مقررات برخاسته از مقررات بهداشتی بین المللی صادر شده در اواسط قرن بیستم بود که برای کنترل اپیدمی های وبا استفاده می شد. در آن زمان، آگاهی فزاینده ای از تأثیرات اجتماعی و اقتصادی بیماری های همه گیر فرامرزی و همچنین نگرانی در مورد دخالت های ناروا در تجارت وجود داشت.

در سال 1969، سازمان بهداشت جهانی این مقررات را به «مقررات بین‌المللی بهداشت» تغییر نام داد. سپس در سال 1973 و 1981 اصلاح شد. اما حتی در آن زمان، این مقررات فقط چارچوبی را برای سه بیماری – وبا، تب زرد و طاعون ارائه می‌کرد. اصولی که این مقررات بر آن استوار بود عبارت بودند از:

حداکثر امنیت در برابر گسترش بیماری ها در سطح بین المللی با حداقل تداخل با ترافیک جهانی.

در سال 1995، یک بازنگری رسمی برای گسترش دامنه مقررات با شش دسته پیشنهادی از سندرم های قابل گزارش آغاز شد:

• سندرم تب هموراژیک حاد
• سندرم حاد تنفسی،
• سندرم اسهال حاد،
• سندرم یرقان حاد
• سندرم عصبی حاد و
• سایر سندرم هایی که باید گزارش شوند.

علاوه بر این، پنج عامل برای تعیین اینکه آیا گروهی از سندرم‌ها فوری هستند و اهمیت بین‌المللی دارند پیشنهاد شده‌اند. این عوامل عبارت بودند از انتقال سریع جامعه، نرخ مرگ و میر غیرمنتظره بالا، سندرم تازه شناسایی شده، توجه سیاسی و رسانه ای قابل توجه و محدودیت های تجاری یا مسافرتی.

این مقررات آخرین بار در سال 2005 پس از اپیدمی سارس در سال 2003 بازنگری شد.

پنج تغییر اساسی نسبت به نسخه قبلی عبارتند از:

• گسترش قابل توجه محدوده مقررات،
• ایجاد تعهدات برای دولت ها برای توسعه حداقل قابلیت های نظارت و واکنش اولیه،
• اعطای اختیار سازمان بهداشت جهانی برای دسترسی و استفاده از منابع غیردولتی اطلاعات نظارتی،
• اعطای اختیار به سازمان جهانی بهداشت برای اعلام وضعیت اضطراری بهداشت عمومی با نگرانی بین‌المللی و صدور توصیه‌هایی در مورد نحوه واکنش کشورهای عضو به آن؛
• ادغام مفاهیم حقوق بشر در مقررات اجرایی.

مقررات نحوه مدیریت شرایط اضطراری را مشخص می کند. این شامل ایجاد فهرستی از کارشناسان است که توسط مدیر کل WHO در تمام زمینه های تخصصی مرتبط تعیین می شوند. سپس یک کمیته اضطراری از این لیست برای ارائه مشاوره انتخاب می شود. کمیته باید در مورد طیف وسیعی از مسائل مربوط به مدیریت اپیدمی تصمیم بگیرد. این شامل این است که آیا این رویداد یک وضعیت اضطراری جهانی است و چه زمانی باید پایان یابد.

بیش از یک مشکل سلامتی

اما این قوانین نمی توانند بیشتر از این پیش بروند. بسیاری از کشورها به دلیل کمبود منابع نمی توانند به آن پایبند باشند.

بسیاری از مشکلات اضطراری جهانی مشکلات بهداشتی خاصی نیستند، بلکه بیشتر به جامعه مدنی، مشارکت جامعه، نظم و قانون و کنترل مرز مربوط می‌شوند. به عنوان مثال، در اپیدمی ابولا در سال 2014، یک تیم ارتقاء سلامت در گینه کشته شد، زیرا مردم محلی از آمدن افراد خارجی به روستای خود می ترسیدند. در طول همه‌گیری COVID-19، شاهد ناآرامی‌های داخلی در برخی کشورها نیز بوده‌ایم. همه این مسائل برای WHO در هنگام تصمیم گیری برای اعلام وضعیت اضطراری بهداشت عمومی با نگرانی بین المللی ملاحظاتی هستند.

این گزیده ای ویرایش شده از مقاله ای است که قبلاً در The Conversation Africa توسط C. Raina McIntyre و Obijiofor Agyenam منتشر شده بود.

راینا مک اینتایر، استاد امنیت زیستی جهانی، پژوهشگر سطح 3 شورای ملی بهداشت و تحقیقات پزشکی، رهبر برنامه امنیت زیستی، موسسه کربی، دانشگاه نیو ساوت ولز سیدنی Obijiofor Agyenam، همکار اصلی مهمان و معاون سابق مدیر موسسه بین المللی بهداشت جهانی (UNU-IIGH)، دانشگاه سازمان ملل متحد

این مقاله از The Conversation تحت مجوز Creative Commons بازنشر شده است. مقاله اصلی را بخوانید.

مربوط به