کشف دایناسور جدید در زیمبابوه: درون کشف

پل بارت، موزه تاریخ طبیعی; جانا شونر، دانشگاه Witwatersrand; کیمبرلی ای جی چاپل، دانشگاه Witwatersrand; لارا من می شناسم موزه ژوراسیکاو میشل زوندو، دانشگاه Witwatersrand

بازدیدکنندگان دریاچه کاریبا – بزرگترین دریاچه دست ساز جهان، در امتداد مرز بین زامبیا و زیمبابوه – برای لذت بردن از حیات وحش فراوان، ماهیگیری خوب یا مناظر خیره کننده می آیند. با این حال، در سال 2017، خدمه دیرینه شناسان ما به زیمبابوه آمدند تا بازی هایی از نوع متفاوت را شکار کنند: دایناسورها.

بسیاری از اکتشافات ما هنوز در حال مطالعه هستند، اما تیم به تازگی اولین دایناسور جدید خود را که نام آن را معرفی کرده است، معرفی کرده است. Mosanqua sanyatensis.

در نگاه اول، معمولی به نظر می رسد – فقط چند استخوان از یک پای عقبی. او را در حالی پیدا کردند که استخوان های ران، ساق پا و مچ پا هنوز به هم متصل هستند، اما فرسایش یافته بودند، در ساحل جزیره اسپورینگ. با این حال، پس از تمیز کردن و بازگرداندن آن به آزمایشگاه در دانشگاه ویتواترسرند در آفریقای جنوبی، مقایسه نزدیک با سایر دایناسورهای تریاس پسین (235 تا 199 میلیون سال پیش) از آفریقا و جاهای دیگر نشان داد که چندین ویژگی منحصر به فرد دارد که آن را مشخص می کند. جدا از هم. به عنوان یک گونه قبلا ناشناخته. این ویژگی ها شامل شکل ها و اندازه های مناطقی بود که ماهیچه ها به استخوان ها می چسبند.

خجالتی نباش این تنها چهارمین دایناسوری است که از زیمبابوه و اولین دایناسوری است که از حوضه زامبزی میانی (شمال زیمبابوه و جنوب زامبیا) در 50 سال گذشته نامگذاری شده است. اگرچه این مواد ناقص است، بستگان نزدیک آنها گیاهخواران دوپا بزرگ (موجودات گیاهخواری که روی دو پا راه می روند) با گردن های بلند، جمجمه های کوچک و سبک، اندام های عقبی ستون مانند و دم های قدرتمند بودند. خجالتی نباش به طور کلی بسیار شبیه به نظر می رسید، و محاسبات (بر اساس استخوان های اندام آن) نشان می دهد که وزن آن 390 کیلوگرم است – تقریباً به اندازه یک اسب.

سفرهای دریاچه کاریبا

دریاچه کاریبا در قلب یک منطقه زمین شناسی وسیع، حوضه زامبزی میانه قرار دارد که شمال غربی زیمبابوه را می پوشاند و تا زامبیای همسایه امتداد می یابد. این ساختار عمیق و کاسه‌مانند با هزاران متر گلسنگ و ماسه‌سنگ رنگارنگ پر شده است که توسط سیستم‌های رودخانه‌ای باستانی در اواخر تریاس و اوایل ژوراسیک (235 تا 176 میلیون سال پیش) ته نشین شده‌اند. https://datawrapper.dwcdn.net/4VMeH/1/

در دهه 1970، دیرینه شناسان برجسته زیمبابوه، جفری باند و مایکل راث، بقایای یک دایناسور بزرگ را در یکی از جزایر پر از دریاچه کشف کردند. اما دور بودن منطقه ادامه کار را با مشکل مواجه کرد و آنها به موفقیت قبلی خود برنگشتند. در نتیجه، این منطقه توسط دایناسورشناسان دیگر نادیده گرفته شده است، حتی اگر پتانسیل روشنی برای اکتشافات جدید وجود داشته باشد.

چند سال بعد، گروه کوچکی از محققان فسیلی به رهبری استیو ادواردز – مدیر یک کمپ سافاری محلی – شروع به اکتشافات جدیدی از دندان ها و استخوان ها در اطراف دریاچه کردند. اخبار این اکتشافات به سرعت در میان جامعه نزدیک دیرینه شناسان در آفریقای جنوبی فیلتر شد و به تیم دانشگاه ویتواترزاند در ژوهانسبورگ رسید. پس از بحث و گفتگو، برنامه ریزی برای بازدید از منطقه به امید یافتن مطالب کاملتر انجام شد.

در سال‌های 2017 و 2018، ما بخشی از یک تیم مشترک از دانشمندان زیمبابوه، آفریقای جنوبی و بریتانیا بودیم که با استفاده از قایق خانگی Mosankwa به عنوان آزمایشگاه شناور، دو سفر به دریاچه کاریبا را انجام دادند.

خانه قایق برای سفر ما ضروری بود: به ما این امکان را می داد که مسافت های زیادی را طی کنیم و تجهیزات و یافته های خود را حمل کنیم. همچنین مکان امنی برای اقامت در اختیار ما قرار داد – کمپینگ در پارک ملی ماتوسادونا به دلیل تعداد زیاد فیل‌ها، اسب‌های آبی و سایر بازی‌های موجود مجاز نبود.

به افتخار قایق خانه ما و رودخانه سانیاتی که به دریاچه مجاور می ریزد، نام کشف دایناسور جدید خود را گذاشتیم. Mosanqua sanyatensis.

اکتشافات باستانی

از خانه قایق، از قایق های کوچک برای رسیدن به ساحل و پیمایش خلیج های پیچ در پیچ به سمت داخل استفاده کردیم.

روزهای ما در دریاچه کاریبا شامل یافتن تکه های امیدوارکننده صخره های برهنه در امتداد ساحل و کاوش در آنها به امید یافتن استخوان بود. معلوم شد که استخوان‌های فسیلی رایج بوده‌اند و ما شروع به افزودن مکان‌های جدید زیادی به آن‌هایی که از لحاظ تاریخی گزارش شده‌اند، کردیم.

اگرچه ساحل دریاچه صاف است و راه رفتن آسان بود، دما و رطوبت همیشه بالا بود (حدود 40 درجه سانتیگراد)، به این معنی که حتی قدم زدن ملایم یا تلاش برای حفاری نیاز به تلاش قابل توجهی داشت. همچنین باید حواسمان به حیات وحش محلی بود که هر روز با آن‌ها مواجه می‌شویم، بنابراین اغلب به همان اندازه که با چشمانمان به زمین نگاه می‌کردیم، به بالا و اطرافمان نگاه می‌کردیم.

با شروع از مکان‌هایی که استیو شناسایی کرد، ما به سرعت مواد جدیدی از جمله دندان‌ها، استخوان‌های فک و صفحات زره یک شکارچی آبزی کروکودیل‌مانند به نام Phytosaurus (اولین نمونه از این گروه که در آفریقای جنوبی کشف شد) پیدا کردیم.

ما همچنین دندان های ریه ماهی و استخوان های دایناسور را پیدا کردیم. یک مطالعه دقیق زمین‌شناسی نشان داد که این فسیل‌ها در یک باتلاق آب شیرین باستانی نهشته شده‌اند – جای تعجب است زیرا بیشتر مکان‌های فسیلی دیگر در این بخش از جهان در محیط‌های خشک‌تر و خشک‌تر قرار دارند.

تاریخ نامعلوم

ما اخیرا کشف کردیم Mosanqua sanyatensis این نمونه‌ها و سایر نمونه‌ها که هنوز در حال مطالعه هستند، پتانسیل زیمبابوه برای اکتشافات دایناسورهای جدید را برجسته می‌کنند. این به پر کردن شکاف بزرگ در دانش ما از دایناسورهای آفریقایی به طور کلی کمک می کند.

در حال حاضر، ما اطلاعات نسبتا کمی در مورد تاریخچه دایناسورها در این قسمت از جهان داریم، و اندازه این قاره هر دو یک موهبت متفاوت برای دیرینه شناسان است. با این حال، ما امیدواریم که این کار به آغاز فصل جدیدی در درک گذشته عمیق زیمبابوه کمک کند.

دیرینه شناسان تیم برودریک، از سازمان زمین شناسی زیمبابوه، جرمی پرنس و شرکت، مشاوران آب های زیرزمینی، و دارلینگتون مونکوا، از موزه ها و بناهای تاریخی ملی زیمبابوه، در این مقاله مشارکت داشتند.

پل بارت، محقق شایستگی فردی، موزه تاریخ طبیعی; جونا شوینیر، استاد دیرینه شناسی دایناسورها، دانشگاه Witwatersrand; کیمبرلی ای جی چاپل، استادیار، دانشگاه Witwatersrand; لارا سیچیو، محقق و متصدی، موزه ژوراسیکامایکل زوندو، متصدی دیرینه شناسی، موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه، دانشجوی دیرینه شناسی، دانشگاه Witwatersrand

این مقاله از The Conversation تحت مجوز Creative Commons بازنشر شده است. مقاله اصلی را بخوانید.

مربوط